KISAH BENAR ATAU SEBUAH PENIPUAN

Semalam selepas selesai kertas geografi PMR saya mendapat panggilan telefon daripada anak saya yang tinggal di asrama supaya mengambilnya di asrama sekolahnya. Dalam perjalanan , saya singgah membeli surat khabar. Selesai membeli semasa saya melangkahkan kaki ke dalam kereta, saya di panggil oleh seorang remaja.

remaja : makcik, tolongla saya, saya tak ada duit nak balik ke kampung.
saya : kamu nak balik kemana?
remaja : Kuantan.
saya : kamu dari mana?
remaja : saya dari Sekolah Teknik Besut. tinggal di asrama. saya nak balik Kuantan tapi tak ada duit. Dari semalam saya di sini tidur di surau tuh malam tadi.
saya : Habis kalau tak ada duit kenapa kamu nak balik? Duduk je la di asrama. Lagi pun ahad nih sekolah dah buka semula. Mana sempat awak nak datang balik sekolah?
remaja : Saya balik sebulan sekali ke kampung. nih kena balik WAJIB.
[saya mula mencurigai remaja ini... cakapnye macam berbelit-belit.]
saya : betul ke cerita awak ni.... mana beg awak? Takkan awak nak balik lenggang je ni? Mana kad pengenalan awak saya nak tengok. Sebenanrnya saya nih seorang guru. Ada jugak kawan saya yang mengajar di sekolah Teknik tu. Nama awak sape?
remaja : ooo.. cikgu ke? Nama saya Nazrin. Tapi kad pengenalan saya tak ada. Saya simpan di rumah.
saya : Aik? Kenapa tinggal di rumah? Ni salah ni awak tak bawa kad pengenalan, nanti orang ingat awak ni pendatang haram ke ape.... Saya kesiankan awak, tapi zaman sekarang ni banyak sangat penipuan.. saya tak boleh percaya 100% kat awak..
remaja : terpulang la cikgu nak percaya ke tak....[ mukanya masam mencuka , kesian pulak saya tengok..]
saya : okla.. saya boleh bagi awak RM5 sahaja. INi buat awak makan.....
remaja : terima kasih cikgu.
[ remaja itu terus berlalu, saya pun tak dapat nak tunggu lama kerana anak saya dah lama menunggu.. Dalam hati terfikir pulak ini satu teknik penipuan zaman moden atau betul-betul satu kisah malang seorang pelajar.... Bila pulang ke rumah saya menceritakannya kepada suami. Suami saya jenis yang tidak kisah.. tinggallah saya masih memikirkannya .....